O, 1985-ci il yanvarın 30-da rayonumuzun Məlikli kəndində doğulub, 6 bacısı, 7 qardaşı var. Orta məktəbi bitirəndən 3 il sonra universitetin tarix fakültəsinə daxil olub, səhhətində yaranan problemlər səbəbindən IV kursda təhsilini yarımçıq qoyub. Artıq 6 ildir kompleks müalicə alır, o cümlədən 2 il yataq rejimində müalicə olunub. İndi karsetin vasitəsilə ayaqda sərbəst gəzə bilir.
Bu məktubu – həyatın ağır sınaqlarına qətiyyətlə sinə gərən və bu mübarizədən qələbə ilə çıxan bir qızın həyat hekayətini Qərənfil xanım özü yazıb, redaksiyamıza isə atası Həmid Teymurov gətirib təqdim etdi.
Qərənfil Teymurovanın həyat hekayətini oxuyanlar bu qızın iradəsinə, ən başlıcası, həyat eşqinə heyran qalacaqlar. Çünki gənc yaşında bu qədər ağır sınağa tab gətirmək və bu amansız, sərt sınaqdan qalib çıxmaq nəinki hər qızın, heç hər kişinin də hünəri deyil.
Onu da deyək ki, Qərənfil xanım öz həyat hekayətinə “Bir xəstənin həyat eşqi” adını vermişdi və imza yerində ad-soyadı ilə yanaşı “II qrup əlil” yazmışdı. Amma biz onun həyat hekayətini sona qədər oxuyandan sonra əmin olduq ki, bu qızı nə xəstə, nə də əlil saymağa haqqımız yoxdur. Çünki insan var ki, fiziki cəhətdən çox sağlam və kamildir, amma dindirəndə elə şeylərdən danışır ki, onu dindirdiyinə də peşiman olursan. Yaxud o qədər fiziki cəhətdən tam sağlam adamlar var ki, hər addımda murdar, yaramaz əməlləri ilə hamını bezdirir, öz doğmaları belə, onun əməllərindən, davranışından utanıb xəcalət çəkirlər. Yəni, mənəviyyatca əlil olmaqdan qorxulu heç nə yoxdur. Qaldı xəstəlik, inanırıq ki, Allahın köməyi və həkimlərin yardımı ilə Qərənfil tam sağalacaq.
Hörmətli redaksiya! Səhhətimdə ciddi problem yaransa da, mən indi karsetin vasitəsilə ayaqda sərbəst gəzə bilirəm və ali təhsilimi dondurmasam da, universitetimizdə mənə öz fakültəmizə bərpa olunmağımın mümkünlüyünü söylədilər. Amma tarix elmi çox dərin və böyük yaddaş tələb etdiyi üçün ali təhsilimə dönmədim. Bunun bir səbəbi də o oldu ki, xəstəliyimin təbindən məndə hərdən sinir sıxılmaları olur, o anlarda əsəbiləşir, küskünləşirəm, yaddaşımın da zəiflədiyini hiss edirəm, halbuki əvvəllər çoxları mənim yaddaşıma həsəd aparardı…
Mən xəstəliyə təslim olmaq fikrində deyiləm! Bu düşüncə ilə də incəsənət sahəsinə yönəldim, gördüm ki, hələ uşaq ikən çox meyil saldığım yaradıcılığın bu növü məni sakitləşdirir. Çünki uşaq yaşlarımdan xalça toxuyanlara həsəd aparırdım və xalçaçı olmaq ən böyük arzum idi. Tale elə gətirdi ki, ali təhsilimi yarımçıq qoymağa məcbur olandan sonra xəstəliyim məni bu arzuma yaxınlaşdırdı və 2011-ci ildə Mingəçevirə gedərək, toxuculuq kursunda oxudum, diplom da aldım. Xəstəliyimə baxmayaraq, toxuculuq sənətinə ürəkdən bağlılığıma görə, kursda mənə Fəxri fərman da verdilər.
Bu ilin fevralında müraciətim əsasında Zərdab Rayon Məşğulluq Mərkəzinin və Zərdab Uşaq və Ailələrə Dəstək Mərkəzinin xəttilə Bakıdakı Sağlamlıq İmkanları Məhdud Gənclərin Peşə və Reabilitasiya Mərkəzinə göndərildim. Rəhilə ana Həsrətovanın rəhbərlik etdiyi həmin mərkəzdə incəsənətin şahı sayılan xalçaçılıq sənətinə qovuşdum, ərişlərdə ilmə vurmağı ilk dəfə burada öyrəndim və təhsilimi davam etdirdiyim 6 ay ərzində özüm tam sərbəst halda iki xalça toxudum. İlk xalçamın eni 50, uzunu 70 sm.-dir. 50×50 sıxlıqda bu xalçamda rəqs edən 3 qızı təsvir etmişəm. Bu xalçamın çeşnisi Rəhilə ananın dəstəyi ilə ilk olaraq mənim üçün hazırlandı. Növbəti xalçamı mübarək Ramazan ayında işlədim və bu xalçama erməni faşistlərinin işğal etdiyi gözəl Şuşamızdakı ”Gövhər Ağa” məscidini həkk etdim. Üçüncü xalça işim “Sevgili butalar” oldu, amma onu bitirməyə vaxtım çatmadı. Çünki xalçaçılıqla yanaşı musiqi, dərzilik, taxta üzərində oyma və toxuma dərslərində də iştirak edir, həmin mərkəzdəki bayram tədbirlərində, idman yarışlarında, mərkəzdənkənar sərgilərdə də fəal iştirak edirdim. Yeri gəlmişkən deyim ki, Novruz bayramı şərəfinə keçirilən şahmat yarışlarında qızlar arasında I yeri mən tutdum. Xəzər rayonundakı bələdiyyənin təşkil etdiyi “Heydər Əliyev—91” sərgisində 4 tələbə yoldaşımla bərabər müəssisəmizə II yeri qazandırdıq. Respublika Gənclər Fondunun maliyyə dəstəyi ilə keçirilən “Xəyallarımızın rəsmlərdə tərənnümü” rəsm və əl işləri sərgisində “Dünyaya ədalət, Qarabağa sülh” mövzusunda işlədiyim əsərə görə sertifikatla təltif olundum və jurnalda məqaləm dərc olundu.
SİMG peşə və reabilitasiya Mərkəzinin təşkilati işlərini bacarıqla yerinə yetirən Xuraman xanım orada bizə ekskursiyalar da təşkil edirdi. Biz Heydər Əliyev Mərkəzində, Dövlət Bayrağı Meydanında, muzeylərdə olduq. Xalça muzeyində bu qədim xalq sənətinə məhəbbətim daha da artdı. Xalçaçı müəllimlərim Namə Orucova və Adil Məmmədov mərhum xalçaçı rəssam Lətif Kərimovun xalçalarımızın qorunmasında və inkişafındakı əvəzsiz xidmətlərindən danışdılar. Mən heç vaxt şeir yazmasam da, orada keçirdiyim hisslərin, duyğuların təsirindən xalçaya şeir də həsr etdim…
Doğma rayonumuza qayıdandan sonra müəllimlərim məni belə bir xəbərlə sevindirdilər ki, mənim xalçalarım Bakıdakı ən böyük xalça sexi olan “Azərilmə” mütəxəssislərinin diqqətini cəlb edib və onlar “Azərilmə”nin çapa hazırladığı “Azərbaycan xalçaları” kitabında mənim xalçalarımın fotosunu və haqqımda məqalə dərc edəcəklər.
Bu xəbərdən sonra tutduğum yolu davam etdirməkdə daha da qərarlıyam. Bir arzum da 2016-cı ildə Bakıda keçiriləcək xalça sərgisində iştirak etməkdir.
Mən həyatı, insanları çox sevirəm, baxmayaraq ki, əvvəllər küskünləşərdim. Mənə bu özünəinamı, bu sevgini qaytardıqları, fiziki imkanları məhdud insanlara, o cümlədən gənclərə göstərdikləri qayğı və diqqətə görə dövlətimizin başçısı cənab İlham Əliyevə və xanımı Mehriban Əliyevaya dərin təşəkkürümü bildirirəm.
Həmçinin Peşə və Reabilitasiya Mərkəzinin rəhbəri Rəhilə ana başda olmaqla, incəsənətin sirlərini bizə xırdalıqlarına qədər həvəslə öyrədən bütün müəllimlərimə, xalçaçı müəllimlərim Namə xanıma, Adil müəllimə, sağlamlığımızın keşiyində həssaslıqla dayanan tibbi heyətə, şəxsən Leyli xanıma, ümumiyyətlə, mərkəzin bütün kollektivinə də özümün və valideynlərimin adından sonsuz sevgi və ehtiramımızı bildirirəm. Dövlətimizin, cəmiyyətimizin qayğısının nəticəsidir ki, “Yaşamaq gözədir, həyat davam edir” kəlmələrini özümə şüar seçmişəm və doğrudan da, yaşamaq, yaratmaq gözəldir.
Qərənfil TEYMUROVA, Məlikli kəndi. Mənbə: “Əkinçi” qəzeti
