Azərbaycanın hər bir şəhid oğlu bizim üçün doğmadır, əzizdir. Onlar vətənin ən ağır, çətin günlərində əllərinə silah alıb düşmən üzərinə yeridilər. Zərdabda doğulub boya-başa çatan oğullar arasında da belə igidlərin sayı nə yaxşı ki, çox olub. Onlar bizim qürurumuz, şərəfimizdir. Heyif ki, Qarabağda bu cür qəhrəmanlıq göstərib şəhid olan oğlanların bir çoxunu ya tanımır, ya da yaxşı tanımırıq. Halbuki, onları tanımalı, sevdiyimiz kimi sevdirməliyik də. Zərdab rayonunun Böyük Dəkkə kəndində anadan olmuş Məmmədov Namiq Aslan oğlunun həyat yolu, döyüşdə göstərdiyi qəhrəmanlıq barədə Zerdab.com saytına göndərilən məlumatlarla tanış olduqdan sonra bir daha qürur hissi keçirdim. Nə yaxşı ki, Azərbaycanımızın, Zərdabımızın, el-obamızın belə igid oğlanları olub…
Məmmədov Namiq Aslan oğlu 1970-ci ildə Zərdab rayonunun Böyük Dəkkə kəndində anadan olub. 1986-cı ildə İsaqbağı kənd orta məktəbini bitirib. 1993-cü ildə hərbi xidmətə çağırılıb. 1994-cü il yanvarın 26-da Füzuli rayonunun Əbdurrəhmanlı kəndi uğrunda gedən döyüşlərdə qəhrəmancasına həlak olub. Subay idi.
1994-cü il yanvar ayının 26-sı idi. Füzuli rayonunun Əbdurrəhmanlı kəndi uğrunda qızğın döyüşlər gedirdi. Düşmənlər hücuma keçmişdilər. İçərisində Namiqin də olduğu dəstə ermənilər tərəfindən mühasirəyə alınmışdı. Dəstənin mühasirəyə düşməsini və zəifləməsini görən Namiq Məmmədov iriçaplı pulemyotun üzünü düşmən tərəfə tuşlayıb onlara aramsız atəş açmağa başladı. Bir az sonra nəhayət ki, mühasirəni yarmaq mümkün oldu. Namiq döyüş yoldaşlarından mühasirədən çıxmağı tələb etdi və özünün qalacağını söylədi. Bildirdi ki, əgər atəşə fasilə versə, düşmən irəliləyəcək və döyüşçü yoldaşları yenidən mühasirəyə düşəcəklər. Döyüşçü yoldaşları döyüş zonasından çıxır və yaralıları da çıxarırdılar. Bir az sonra Namiqin pulemyotunun susduğunu görüb hər kəs geri çevrildi. Namiq düşmən gülləsinə tuş gəlmişdi. O, torpağa sərilmişdi.
Döyüşçü yoldaşları onun həlak olmasından çox sarsılmışdılar. Onlar döyüşçü yoldaşlarını xilas edib özü həlak olan Namiq üçün göz yaşı tökürdülər.
Namiq Məmmədovun hünəri, mətanəti hamını mat qoymuşdu. Komandiri onu belə xatırlayır: “Namiqin bu cür hərəkəti gözlənilən idi. O, söhbət edəndə həmişə deyərdi ki, təki torpaqlarımız düşmən tapdağından azad olsun, biz şəhid olsaq da olar, ölümümə heyfim gəlməz”.
Komandiri deyir ki, Namiq xasiyyətcə çox az danışan insan olub: “Danışanda da məntiqli, mənalı danışardı. O danışanda yaşından xeyli yaşlı görünürdü. O döyüşçü yoldaşlarını xilas etməklə özü şəhid oldu. Azərbaycan xalqı, Zərdab əhli belə qəhrəman, qorxu bilməz oğlu ilə fəxr edir”.
İnşallah, Namiq Məmmədovun əsas arzusu – torpaqlarımızın düşmən tapdağından azad olunacağı günü görmək həm onun yaxınlarına, həm də Namiqin narahat ruhuna nəsib olar…
Allahdan Namiq qardaşımıza rəhmət diləyirik…
Nicat, Zerdab.com
